De Romantische Klik

Het volgende liedje lijkt in zekere zin anti-romantisch, maar het is romantiek pur sang, niet zozeer vanwege de afwijzing van de wereld, de mensheid, als wel vanwege de eigenliefde - eens te meer, romantische liefde is eigenliefde - die op de een of andere manier  zielig aandoet. Vandaag zong ik het refrein herhaaldelijk terwijl ik over straat liep. Niemand kan me nog volgen, of slechts weinigen, degenen die ook gedwongen zijn maskers te  dragen .

De romantische relatie roept de vraag op: hoeveel absurditeit kan zij verdragen? Gezien de ervaringen van mijzelf en mensen uit mijn omgeving zou ik zeggen: veel, heel veel. Waarbij de onvrede al dan niet wordt uitgeleefd op anderen, onbekenden vaak. Zo kan de ‘onmens’ ontstaan. Menselijkheid wordt gemeten door de mate waarin wij anderen niet lastigvallen met onze absurditeit, maar dus ook de absurditeit die we van anderen te verstouwen krijgen, waar we mee opgezadeld worden. Kortom, dit komt neer op het lijden. Het waarom? Dat is een absurde vraag.

Gisterochtend voor het station van Zwolle raakte ik in gesprek met iemand van de Kriminalpolizei van wie je eerder zou zeggen dat hij bij de georganiseerde misdaad zat. Sommigen zullen zeggen dat dat hetzelfde is. Hij was drie maanden op vakantie geweest; feesten, vrienden gemaakt. Zonder zijn Handy te openen, vanochtend had hij hem voor het eerst open gemaakt. Hij moest nog bloemen kopen voor zijn vrouw. Die verwachtte hem maandag pas, maar hij zou vandaag verschijnen. Uitstekend, de verrassing als inspectie.

O God, de berichtjes. Het is net als met honger. Als die eenmaal is gestild, dan komt vroeg of laat weer die honger opduiken. En als ze niet komen; het wachten, de onzekerheid. Ha, daar komt het spel om de hoek kijken. Hongerig zijn is niet begeerlijk - niet per definitie voeg ik daaraan toe; willen we niet af en toe dat er openlijk naar ons gehongerd wordt? - dus de honger moet soms worden verpakt. En wat als de berichtjes van de ene partij meer zijn, of frequenter, dan de andere? Ja, de romanticus, de romantische speler , is ook een boekhouder, en een secuurdere dan de grootste boekhouder ter wereld. Na verloop van tijd komt het weegschaaltje tevoorschijn en in veel relaties staat hij op de schoorsteenmantel om daar nooit weg te gaan, hij hoeft nooit afgestoft te worden. De (structurele) ruzie van de meeste geliefden komt immers daarop neer: jij deed/doet dit niet, ik deed/doe dat. Hoe armzalig zijn wij. Dat bedoel ik niet moralistisch, mens zijn begint bij het je neerleggen bij de

Vanochtend aan de telefoon vertelde mijn neef uit China over een vriendinnetje dat hij een jaar had. Zijn huidige vriendin had haar het volgende bericht geschreven: 'Je hoeft hier niet meer te komen.' Liefde is karate; als je niet kunt of wilt vechten heb je er niets te zoeken.

Gisteren was een historische dag: ik kwam op voor mezelf. In feite was ik er voorzichtig mee begonnen bij mijn laatste relatie, op het einde, en dat heeft onder andere die relatie gekost. Nu aan het mogelijke begin, en weer stond de relatie op het spel. Terwijl de supporters van Feyenoord terugkwamen van een afstraffing voor Sturm Graz en ik het bericht intypte, meende ik te spreken namens allen die over zich heen hebben laten lopen. Genoeg is genoeg. Ze was het met me eens. We zullen zien wat de gevolgen zijn, maar deze pakken ze niet meer van ons af. Goedzakken en sweethearts around the world,  ik weet dat jullie meelezen, we zijn aan de winnende hand; goed, laten we niet overmoedig worden, deze slag is voor ons.

Volgens een vriendin (81) ben ik vanwege mijn beperkte ervaring 'een gemakkelijk slachtoffer' en ik kreeg prompt de opdracht om een affaire met een ongelukkig getrouwde vrouw te beginnen: 'Die kan niet blijven plakken. Maar ze mag niet zeuren over haar man. Jullie samenzijn staat in het teken van plezier maken.' Ook moest ik niet laten bij die ene vrouw. Ik meldde dat ik op zaterdag bij de  Tong Tong Fair zou zijn waar het me gepast leek om mijn ogen en oren de kost te geven. Mijn vriendin was het ermee eens: 'En toetasten! Aanraken dus. Complimentjes geven. Dat zijn binnenkomers. Versier er minstens vijf [...] Straal uit: romantische minnaar biedt zich aan. Gedraag je zacht, liefdevol en geïnteresseerd in het doen en laten van de uitverkorenen. Daar houden vrouwen van. Zorg dat je ontspannen overkomt.' MeToo is zó 2017. Ik heb mijn best gedaan, was zoals altijd mijn beminnelijke zelf, en lekker ontstpannen, maar ik kon nergens een ongelukkig getrouwde vrouw bes

Nieuwe definitie van de romantische klik, met dank aan Mahmoud Darwish: de staat van beleg. Ik geef persoonlijk de voorkeur aan de staat van beleg: niet minder romantisch en zoveel correcter.

Al de hele week heb ik nauwelijks honger. Op een gegeven moment ging ik googelen op 'verliefdheid' en 'honger' en ik moest concluderen: ik ben verliefd. Ik heb de betrokkene geïnformeerd dat ik niet kan eten - ze vroeg waarom niet, een vraag waaruit blijkt dat a) zij vooralsnog een uitstekende eetlust heeft, b) ze het wel weet, maar gewoon al dan niet uit plezier meer wil horen over mijn toestand, of een combinatie - maar ik heb achterwege gelaten dat ik haar wel wil opeten. Niet in overdrachtelijke zin, ik wil haar echt letterlijk opeten. De vraag is nu: gaat deze verliefdheid, ook door omstandigheden - altijd die verdomde omstandigheden - mij verteren? Laat ik ernaar streven om haar te consumeren, inzake de liefde geldt immers ook: het is eten of gegeten worden. En de dichter heeft niets te verliezen, er is immers altijd de literatuur, die sloerie. Een schrale troost, maar de rest van de mensheid wacht slechts tranen en een bedorven eetlust.

Van de straatverkopers in Catania, veelal Senegalezen, kocht ik voortdurend armbandjes. Ook voor mijn familie, geen idee of ze erop zitten te wachten. Ik zag hoe toeristen de verkopers geen blik waardig gunden, alsof ze uit lucht bestonden, en dat me pijn, maar het paradijs stel ik me klassiek voor, als een omgekeerde wereld waarbij de voetvegen van deze wereld de Übermenschen van deze wereld als voetenbankje kunnen gebruiken. Toen we afscheid namen, gaf ze me haar eigen armbandje met vier steentjes (een grotere roze in het midden en twee zwarte en groene aan weerszijden). Hoe verhoudt haar armbandje zich tot de Senegalese armbandjes? Een romanticus zou zeggen: het armbandje van haar staat boven alles, dat heb je van háár gekregen. Laten we echter deze armbandjes van liefde alle plaatsen in het heilige der heiligen: de verbintenis. Haar armbandje schijnt anders, heeft een andere kleur, en ze reflecteert onze verbintenis, maar ze wordt aaneengeregen met alle armbandjes van liefde. 

In Taormina schrok ik toch een beetje van het massatoerisme. Mijn ex vergeleek het ooit met prostitutie. Maar goed, alles prima, een keer nooit weer, terwijl ik in Venetië, die toverschelp, altijd weer terugkom. Een heilige hoer misschien. Hoe dan ook, in een winkeltje langs de weg boven het strand wilde ik een cola zero kopen. Nu ben ik niet de meest opmerkzame, maar een medewerker van de winkel kwam van achteren en zei: 'Hai gli occhi nel culo?' Wat zoveel betekent als: 'Heb je je ogen in je reet zitten?' Vervolgens wees hij flesjes zero aan. Even liet ik de mededeling bezinken en herhaalde het om vervolgens af te rekenen. Bij de kassa stond een oudere dame en daar zei ik: 'Het ergste wat iemand kan overkomen is frustratie.' Mijn moeder zei dat ooit en ik gebruik het graag in dit soort omstandigheden. Ik keek naar de jongen die in het halfdonker geknield zat en als een bezetene een vak aan het vullen was met allemaal kartonnen om zich heen. Enig medelijden ove

Tussentijdse conclusie van het front: in de internationale betrekkingen van de liefde is taal overschat. (Vermoedelijk ook in de nationale betrekkingen.) Hetzelfde geldt voor religie. Laat liefde een klap in het gezicht zijn van de uniformiteit, de beste klap die ons in staat wordt gesteld aan dat monster uit te delen.

 

Ik heb een zwak - zwak uitgedrukt - voor straatverkopers en straatartiesten. Gisteren was een jongen bij het Piazza del Duomo in Catania in de weer met spuitbussen, af en toe brandde hij ermee. Hij maakte naïef werk in de stijl van Bob Ross, maar dan met expliciet romantische voorstellingen, een man die voor een vrouw op de knieën gaat bij de volle maan met hartjes erbij. Ik stond toe te kijken terwijl hij iets nieuws maakte. Een gigantische maan en hij was bezig een wolf erin te spuiten. 'Kun je deze voor mij maken?' vroeg ik, hij knikte en keek me boven zijn mondkapje aan alsof ik een domme vraag stelde, dat hij dat allang van plan was. Inmiddels was er een clubje andere toeschouwers achter me komen staan. Toen hij klaar was, rekenden we af: vijf euro. Hij heette Antonio en kwam uit Egypte. Noem me een Nederlander, maar waar krijg je tegenwoordig nog échte romantiek voor vijf euro? In Nederland krijg je er misschien nog net een glas water voor. En een trap na natuurlijk.