Mariakaakjes

Gisteren viel ik in Zomergasten. Ik kan niet zo goed tegen de presentatrice, maar goed. Dit keer was het de beurt aan Lieke Marsman, dus als vakgenoot blijf je dan hangen. Haar werk heeft me nooit zo gegrepen en wat ze produceerde als Dichter des Vaderlands is me nooit onder ogen gekomen en dat is uitstekend, want een Dichter des Vaderlands staat garant voor mufheid. Nu had ik bij de fragmenten hetzelfde droge, taaie gevoel, alsof ik Maria-kaakjes aan het eten was. Die kaakjes zijn zoals bekend niet echt vies, de thee wordt er aangenamer van als er niets anders is of als het dieet het voorschrijft, en lekker dopen natuurlijk, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Het hielp niet dat Marsman de romantische liefde ging aanprijzen. Kaakjes met een chocolade-laag, ja, dat kun je voorschotelen op nationale televisie, dat gaat erin als koek! Vergelijk het eens met het aanprijzen van de liefde van de ouder voor het kind, hetzelfde laken een pak.  Niet mijn cup of tea, dit sentiment. Gelukkig krijgen we volgende week Raven van Dorst, met haar heb ik dan wel weer een klik. Waarschijnlijk kan Van Dorst de vieze smaak van Marsman - en nu we toch bezig zijn, die vreselijke econome - wegspoelen.