Literair talent

Over naïviteit gesproken. In februari schreef ik hier over Joost Oomen. Gisteren en vandaag las ik Visjes. Ik ga het hier niet in zijn geheel fileren, maar wil meteen naar de kern. Dit proza is flauw, zouteloos. Het concept van de reis naar Salina om vissen te vangen met poëzie is op zich een aardig ideetje, maar in de brief aan de burgemeester van Santa Marina aan het begin van het boek schrijft Oomen dat als hij kan bewijzen dat de vissen van Salina van poëzie houden er van heinde en verre dichters naar het eiland zullen komen aangezien 'dichters altijd op zoek zijn naar een wonder en 2) een nieuw publiek. Daarbij zijn het ontzettend fijne toeristen: ze zitten veelvuldig op het terras en zijn dol op lokale wijn.' Er zit natuurlijk ironie in, maar zoals in mijn vorige stukje gezegd: je moet het uitspelen. Zijn dichters meer geïnteresseerd in een wonder dan 'gewone' mensen? Een nieuw publiek; geldt dat niet voor kunstenaars in het algemeen, al vraag ik me af of ikzelf geïnteresseerd ben in een nieuw publiek. Dan de 'ontzettend fijne toeristen' (vervelend geformuleerd), in wat onderscheiden dichters zich van 'reguliere' toeristen? Zitten ze meer op terrassen dan 'reguliere toeristen? Houden ze meer van lokale wijn?

Zouteloos gebabbel en naarmate het boek vorderde over willekeurige ontmoetingen met eilandbewoners waarbij het vooral om Oomen zelf gaat, begon ik dan ook te bladeren. Aan het einde van het boek staat er geschreven: 'Ik ben benieuwd of de marine op volle zee weleens de weg vraagt aan de vissen.' Ontzettend fijne verwondering, en de marine die met vissen converseert, we komen niet meer bij van het lachen. Wat een bak! Nee, Oomens proza is geen absurdisme, maar een sterk verdunde versie ervan, een slap aftreksel, wat we nodig hebben like a hole in the head.

Een groter probleem is dat Oomen dol is op de romantiek van de dichter, hij lijkt zich te verkneukelen dat hij dichterlijke dingen kan doen (zingen naar de sterren), maar het heeft allemaal slechts een hint van poëzie, het neigt naar het cliché, poëzie waarvan het grote publiek denkt dat het dichterlijk is, terwijl hij zichzelf o zo oorspronkelijk vindt. Aan het einde van het boek ontvangt Oomen een document van de burgemeester dat hij met poëzie mag vissen, waarna hij serieus schrijft: 'Het is een document dat nergens op de wereld zijn gelijke kent, een vergunning die nooit eerder werd verleend' En hij vermeldt dat een fotograaf die mee is zich moest bedwingen om niet te gaan klappen. Tsjonge zeg, wat een vondst, echt weer iets voor een literair talent, op het omslag wordt verwezen naar zijn uitverkiezing in 2021 door de Volkskrant van literair talent van het jaar. 

Ja, Nederland krijgt de literaire talenten die het verdient.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

End of story

Afbeelding
Onlangs kwam mijn lieve zus even boven bij me om een ovenschaal af te geven. ‘Ik heb al je blogjes met plezier gelezen,’ zei ze bij de deur, ‘maar die laatste, die is bij ons rondgegaan, daar wilden we het nog met je over hebben.’ Daar sta je dan: de schrijver die aanklaagt als aangeklaagde, de ovenschaal klaar om in de oven geschoven te worden, met het zwaard van Damocles boven je hoofd, en toch een beetje in je ijdelheid gestreeld omdat mensen, ook al komen ze uit je omgeving, zich iets aantrekken van wat je schrijft, al is plezier natuurlijk beter. ‘Het is zo zonde dat het daar eindigt,’ en ze pakte haar telefoon erbij, ‘en dan met zo'n doodshoofd.’ Ze liet me het Mexicaanse masker zien. Ik houd van doodshoofden en maskers, ook van Mexico, al ben ik er nooit geweest, maar die smaak is niet universeel. Ik verdedigde me door te zeggen dat ik met een hart in mijn handen aankwam en dat sommigen het pakten, op de grond gooiden en vertrapten. Dat is me al zo vaak overkomen, door het l...
Read more »

Macht

Afbeelding
Sinds ik meedeelde dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, buitelden sommige mensen in mijn omgeving zich over elkaar om hun bemoeizuchtige, brutale en soms ronduit onfatsoenlijke mening te geven op de, ik geef het toe, toch wat gecompliceerde situatie. Doorgaans vrouwen, maar ik bedoel daar verder niets mee, ze kunnen het waarschijnlijk niet helpen. Hoe dan ook, het was een fout om in mijn enthousiasme pril geluk te delen en gezien de reacties heb ik de betrokkenen laten weten dat ik niets meer zal zeggen over mijn liefdesleven, wat ook zal gelden voor eventuele liefdes in de toekomst.  Twee dames meldden op basis van - ja wat eigenlijk, hun eigen gevoel wellicht - met zoveel woorden dat ik met niets anders meer bezig was. Zelfs als, dan bepaal ik zelf nog wel even waar ik me allemaal mee bezighoud, en is er ergens een handboek dat voorschrijft hoelang je je bezig bent met de liefde? Anderhalf uur per dag? 25 minuten? Als de kinderen naar bed zijn? Tijdgebrek is dus niet de red...
Read more »

Perspectief

Afbeelding
Het blijft toch een fascinerend programma, dat Lang Leve de Liefde. Mooiste uitspraak: 'Het is geen Lang Leve de Friendzone.' Gisteren was er een botte, gluiperige Hagenees die zichzelf heel wat vond en tekeer ging omdat de dame zei dat vertrouwen verdiend moest worden en dat er sprake kon zijn van argwaan. Maar even het volgende, al een paar keer heb ik bij de introductievideo gehoord: 'Ja, het moet wel iemand zijn met wie ik over straat kan.' Laat deze zin, dit perspectief, deze levensopvatting, even goed tot u doordringen. En vraagt u zich vervolgens ook, gewoon uit empathie, af met wie u níet over straat wilt. Wees niet moralistisch, want het gaat hier om de waarheid. Rolstoel? Uitgerekte oorlellen? Allemaal geen probleem, ik bedoel dus als antwoord.
Read more »