Chauffeur

Vanochtend vroeg ik op het busstation van Agrigento een man naar de bustijden van de bus naar Racalmuto en terug naar Agrigento. Die verbindingen hadden een bijzonder absurdistisch karakter - sowieso het hele openbaar 'vervoer', zo lijkt elk 'bushokje' niet zozeer onder handen genomen door hangjongeren waarbij ze het ook op de tabel met de bustijden hebben voorzien als wel door de tand des tijds gretig aangevreten, zeg circa tachtig jaar; een enkele verdwaalde toerist, zoals ik, maakt er graag foto's van, eigenlijk horen ze thuis in musea, voor moderne kunst - dus toen er een kleine, oudere man met een groene polo, sigaartje in de mond, zich aanbood als taxichauffeur ging ik fluks met hem mee. De grijze Fiat die ergens verderop stond geparkeerd deed in werkelijk niets aan een taxi denken of het moest zijn dat de laatste dienst van het blik erop zat en het slechts voor een laatste, nostalgisch ritje naar de schroothoop moest worden gereden. Terwijl ik dacht: dit moet ik echt niet doen, stapte ik in. 

Ik kreeg waar voor mijn geld, de rit was interactief, want ik kon lekker met mijn voeten aan het werk - ergens in een grijs verleden haalde ik mijn rijbewijs, dus ik weet waar de rem zit - alsof ik daar zat in de functie van rij-instructeur bij wie de bediening was uitgeschakeld. Voortdurend werd er getoeterd, door bestuurders van andere voertuigen en natuurlijk door mijn, ja hoe zal ik hem noemen, chauffeur. 

Twee keer keek ik opzij - ik wilde het lot niet tarten, daarom antwoordde ik zijn vragen ook afgemeten - naar zijn kleine tengere lichaam en zijn doorleefde, gebruinde Siciliaanse hoofd, om niet te zeggen dat van een misdadiger, met daarin een niet aangestoken sigaartje. Ik moest denken aan een voormalige hoofdredacteur van een literair tijdschrift die 'de Siciliaanse taxichauffeur' werd genoemd. Niet alleen bij aankomst was er iets wat ik toch een romantische klik zou willen noemen.