An ideal of mine

Vandaag is het Bad Poetry Day. Bij Coster, een dagelijkse poëzie-mailinglijst, hebben ze er twee geplaatst uit de bloemlezingen Bar & boos en Bombast en larie, van respectievelijk Wim Zaal en Gerrit Komrij. Hierbij het volgende van Frans Meulders (19e eeuw):


Huwelijksgeluk
An ideal of mine

Ik keer des avonds laat vermoeid van ’t werk:
Gij glimlacht, zoent me en zie! ’k hervoel me sterk
Voor morgen reeds — Maar ’t al, opeens, verzwindt
En slechts besef ik dit nog: ‘’k Word bemind!’

Na ’t avondmaal, in ’t knus vertrekje vóór
Beroeren zacht uw vingeren ’t gladde ivoor
Des orgels: O! mijn God, hoe wonderschoon
Is die muziek, die ruist door onze woon!

Mijn pijp walmt langzaam uit ... Ik staar U aan
Verrukt; mijn boezem hijgt; een zalige traan
Van wonne welt me in ’t oog — mijn ziele bidt
En dankt en juicht en jubelt: ‘Mijn bezit!’

Mijne aangebeden Vrouw, Gij zijt een Fee,
Die, naar het Rijk der Liefde, telkens mee
En wéér mij voert: Gij-zelve er zijt Vorstin,
Die mij tot Koning maakt, die U bemin!


Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit gedicht is helemaal niet slecht. Ik weet echter wél waarom het als slecht wordt beschouwd. Het huwelijksgeluk is niet zozeer gesneden koek als wel het wordt door de meesten onhaalbaar geacht, daarom is poëzie die het verheerlijkt slecht. Het huwelijksgeluk is niet per se burgerlijk, juist het idee van de onmogelijkheid ervan; men is alleen maar overtuigd van wat men vast kan houden. Lachen gieren brullen! Nee, vandaag zou ik de naïeve kunstenaar op het schild willen heffen, al de zelfbewuste poëten met pek en veren de stad uit. Zelf zou ik ook graag naïef werk maken, maar helaas ben ik te kwaadaardig.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

End of story

Afbeelding
Onlangs kwam mijn lieve zus even boven bij me om een ovenschaal af te geven. ‘Ik heb al je blogjes met plezier gelezen,’ zei ze bij de deur, ‘maar die laatste, die is bij ons rondgegaan, daar wilden we het nog met je over hebben.’ Daar sta je dan: de schrijver die aanklaagt als aangeklaagde, de ovenschaal klaar om in de oven geschoven te worden, met het zwaard van Damocles boven je hoofd, en toch een beetje in je ijdelheid gestreeld omdat mensen, ook al komen ze uit je omgeving, zich iets aantrekken van wat je schrijft, al is plezier natuurlijk beter. ‘Het is zo zonde dat het daar eindigt,’ en ze pakte haar telefoon erbij, ‘en dan met zo'n doodshoofd.’ Ze liet me het Mexicaanse masker zien. Ik houd van doodshoofden en maskers, ook van Mexico, al ben ik er nooit geweest, maar die smaak is niet universeel. Ik verdedigde me door te zeggen dat ik met een hart in mijn handen aankwam en dat sommigen het pakten, op de grond gooiden en vertrapten. Dat is me al zo vaak overkomen, door het l...
Read more »

Macht

Afbeelding
Sinds ik meedeelde dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, buitelden sommige mensen in mijn omgeving zich over elkaar om hun bemoeizuchtige, brutale en soms ronduit onfatsoenlijke mening te geven op de, ik geef het toe, toch wat gecompliceerde situatie. Doorgaans vrouwen, maar ik bedoel daar verder niets mee, ze kunnen het waarschijnlijk niet helpen. Hoe dan ook, het was een fout om in mijn enthousiasme pril geluk te delen en gezien de reacties heb ik de betrokkenen laten weten dat ik niets meer zal zeggen over mijn liefdesleven, wat ook zal gelden voor eventuele liefdes in de toekomst.  Twee dames meldden op basis van - ja wat eigenlijk, hun eigen gevoel wellicht - met zoveel woorden dat ik met niets anders meer bezig was. Zelfs als, dan bepaal ik zelf nog wel even waar ik me allemaal mee bezighoud, en is er ergens een handboek dat voorschrijft hoelang je je bezig bent met de liefde? Anderhalf uur per dag? 25 minuten? Als de kinderen naar bed zijn? Tijdgebrek is dus niet de red...
Read more »

Perspectief

Afbeelding
Het blijft toch een fascinerend programma, dat Lang Leve de Liefde. Mooiste uitspraak: 'Het is geen Lang Leve de Friendzone.' Gisteren was er een botte, gluiperige Hagenees die zichzelf heel wat vond en tekeer ging omdat de dame zei dat vertrouwen verdiend moest worden en dat er sprake kon zijn van argwaan. Maar even het volgende, al een paar keer heb ik bij de introductievideo gehoord: 'Ja, het moet wel iemand zijn met wie ik over straat kan.' Laat deze zin, dit perspectief, deze levensopvatting, even goed tot u doordringen. En vraagt u zich vervolgens ook, gewoon uit empathie, af met wie u níet over straat wilt. Wees niet moralistisch, want het gaat hier om de waarheid. Rolstoel? Uitgerekte oorlellen? Allemaal geen probleem, ik bedoel dus als antwoord.
Read more »