Zon

Vrijdag de dertiende, een zonnige dag, wat lichte bewolking die was opgetrokken, stap ik binnen bij het kleine Mexicaanse restaurant Frida in Camden Town. Ik word geholpen door een kleinere serveerster in strakke zwarte kleding met halflang bruin haar, hier en daar scheen er wat grijs doorheen. Aan de lieve serveerster vraag ik of het bier Sol geïmporteerd is of niet. Veel bieren worden onder licentie gemaakt en het zal wel bijgeloof zijn, maar dat blief ik niet. Ze verzekert me dat het uit Mexico komt. Als de bestelling is afgerond blijven we maar naar elkaar lachen, een zachte, bijna arcadische glimlach. Af en toe met een kort, giechelend lachje; van schaamte? Plezier? Beide? Dit zet zich voort telkens als we elkaar zien. 

De Sol in dit restaurant wordt in Nederland geproduceerd, maar dat deert nu even niet, deze lach is authentiek, dat wil zeggen zij lijkt uit een sfeer te komen waar goud wordt gesmeed. Als ik klaar ben met eten geef ik haar een goede fooi en verlaat het restaurant - stralend, slechts even zijn er wat wolkjes van twijfel aangezien de zon van serveersters voor iedereen schijnt, zowel ons ongeluk als geluk, maar al wandelend lossen die zich snel op. Gelukkig, niet omdat het niet waar zou zijn, maar onszelf een dergelijke vraag stellen is ons grootste ongeluk.