Vrolijkheid


Zaterdagavond ging ik tegen sluitingstijd nog even naar de Jumbo, een supermarkt waar ik vanwege die vreselijke reclames niet graag naar binnenstap, maar het is het meest dichtbijzijnd. Zo gaat dat met sommige principes. Frank Lammers moet overigens een verslaving hebben of iets dergelijks, want hij duikt op in elke Nederlandse televisieserie, waar ik überhaupt niet naar kijk, want naar Nederlandse televisieseries kijken staat gelijk aan uit je neus eten (letterlijk) gedurende de lengte van de serie. Net als bij zo goed als alle Nederlandse acteurs denk ik bij Frank Lammers als ik een personage van hem zie niet: dat is iemand anders, maar: ah, dat is Frank Lammers, of: daar heb je Frank Lammers weer. Goed, ik lijk wel Marcel van Roosmalen, die ik alleen ken van het vermakelijke Media Inside, maar verder gaat mijn interesse vooralsnog niet, want voetbal is in tegenstelling tot boksen niet als een fatsoenlijke sport te beschouwen.

Enfin, bij de kassa aangezeild met alles wat een man alleen nodig heeft, zegt de lieftallige caissière vrolijk: 'Zo, nog even snel wat boodschapjes gedaan?' Caissières zijn altijd vrolijk is mijn indruk, vrijwel zonder uitzondering, waarmee ze mij ook altijd opvrolijken. Ik heb me weleens afgevraagd waarin die vrolijkheid schuilt. Is het het type? Of zit het hem in de wellicht bevredigende activiteit van het scannen, het afrekenen? Of gewoon lekker bezig zijn zonder al te veel fysieke en mentale inspanning? Het is een mysterie, ik kan me niet voorstellen dat ze aan de lopende band zo opgewekt zijn. Misschien de aanblik van de belachelijke tronies van mensen die verschijnen en snel weer ophoepelen? In een ver verleden heb ik weleens achter de kassa gestaan in de boekhandel en dan keek ik altijd heimelijk naar wat de klanten meenamen. Volgens mij kijkt niet elke caissière naar de producten op de band om een analyse te doen, wat ik zelf altijd wel graag doe als ik in de rij sta, evenals het bekijken van de manier waarop anderen hun waren op de band leggen, wat ze dragen, wat ze zeggen, hoe hun levens er mogelijk uitzien. Wat het geheim ook moge zijn: ik kom naar de supermarkt om mezelf te kunnen voeden, te overleven, maar bij de kassa krijg ik levensvreugde op de koop toe, gratis en voor niets.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

End of story

Afbeelding
Onlangs kwam mijn lieve zus even boven bij me om een ovenschaal af te geven. ‘Ik heb al je blogjes met plezier gelezen,’ zei ze bij de deur, ‘maar die laatste, die is bij ons rondgegaan, daar wilden we het nog met je over hebben.’ Daar sta je dan: de schrijver die aanklaagt als aangeklaagde, de ovenschaal klaar om in de oven geschoven te worden, met het zwaard van Damocles boven je hoofd, en toch een beetje in je ijdelheid gestreeld omdat mensen, ook al komen ze uit je omgeving, zich iets aantrekken van wat je schrijft, al is plezier natuurlijk beter. ‘Het is zo zonde dat het daar eindigt,’ en ze pakte haar telefoon erbij, ‘en dan met zo'n doodshoofd.’ Ze liet me het Mexicaanse masker zien. Ik houd van doodshoofden en maskers, ook van Mexico, al ben ik er nooit geweest, maar die smaak is niet universeel. Ik verdedigde me door te zeggen dat ik met een hart in mijn handen aankwam en dat sommigen het pakten, op de grond gooiden en vertrapten. Dat is me al zo vaak overkomen, door het l...
Read more »

Macht

Afbeelding
Sinds ik meedeelde dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, buitelden sommige mensen in mijn omgeving zich over elkaar om hun bemoeizuchtige, brutale en soms ronduit onfatsoenlijke mening te geven op de, ik geef het toe, toch wat gecompliceerde situatie. Doorgaans vrouwen, maar ik bedoel daar verder niets mee, ze kunnen het waarschijnlijk niet helpen. Hoe dan ook, het was een fout om in mijn enthousiasme pril geluk te delen en gezien de reacties heb ik de betrokkenen laten weten dat ik niets meer zal zeggen over mijn liefdesleven, wat ook zal gelden voor eventuele liefdes in de toekomst.  Twee dames meldden op basis van - ja wat eigenlijk, hun eigen gevoel wellicht - met zoveel woorden dat ik met niets anders meer bezig was. Zelfs als, dan bepaal ik zelf nog wel even waar ik me allemaal mee bezighoud, en is er ergens een handboek dat voorschrijft hoelang je je bezig bent met de liefde? Anderhalf uur per dag? 25 minuten? Als de kinderen naar bed zijn? Tijdgebrek is dus niet de red...
Read more »

Perspectief

Afbeelding
Het blijft toch een fascinerend programma, dat Lang Leve de Liefde. Mooiste uitspraak: 'Het is geen Lang Leve de Friendzone.' Gisteren was er een botte, gluiperige Hagenees die zichzelf heel wat vond en tekeer ging omdat de dame zei dat vertrouwen verdiend moest worden en dat er sprake kon zijn van argwaan. Maar even het volgende, al een paar keer heb ik bij de introductievideo gehoord: 'Ja, het moet wel iemand zijn met wie ik over straat kan.' Laat deze zin, dit perspectief, deze levensopvatting, even goed tot u doordringen. En vraagt u zich vervolgens ook, gewoon uit empathie, af met wie u níet over straat wilt. Wees niet moralistisch, want het gaat hier om de waarheid. Rolstoel? Uitgerekte oorlellen? Allemaal geen probleem, ik bedoel dus als antwoord.
Read more »