Kamelenvlees

Bij de slager lijken de jongedames niet echt terneergeslagen, maar ze zijn ook weer niet zo vrolijk als in de supermarkten en dan is het mijn taak om het moreel op te krikken. Maandag bij de kassa bij het afrekenen van een half kippetje zag ik een briefje hangen dat ze op Koningsdag gesloten zouden zijn. Tegelijkertijd zag ik mijn oranje bankpas, begon ermee te wapperen rond het pinapparaat en zei: 'Het is nog niet eens Koningsdag en ik sta al met oranje te zwaaien.' 'Wat?' zei degene die me hielp, ze had een onderonsje met een collega, maar in de herhaling trof ik doel. Een grapje en eentje dat hen meteen herinnerde aan hun vrije dag. Humor, of wat daarvoor doorgaat, bevrijdt ons tijdelijk van de ketenen.

Humor is ook zoals bekend een manier om contact te maken, een uitnodiging tot een spel, en vanwege de relativering bestaat de mogelijkheid om op gelijke hoogte uit te komen, van waaruit je het contact kunt uitbouwen. De lach, het sieraad van de humor, heeft iets mysterieus. Mannen lachen natuurlijk ook, maar behoort zij filosofisch gezien niet tot het 'eeuwig-vrouwelijke'? Zo kwalificeert Nietzsche in een van zijn brieven het 'lachen-kunnen' in zijn stijl. Doorgaans, althans in mijn ervaring, vertelt de man de mop - als we even een populair genre, dus in de zin van volks, uit de humor nemen - maar het is de vrouw die lacht, zij ontvangt; de man laat haar stralen. In de alchemie verbeeldt de man de zon en de maan de vrouw, en getuigt het van achterlijkheid om de vrouw nog steeds als sieraad van de man te beschouwen? 

Aan de andere kant moeten we niet uitsluiten dat de man een mop c.q. grap is voor de vrouw. Klassiek is natuurlijk de listige vrouw die de man om de tuin leidt, maar als je oplet in het dagelijks verkeer zie en hoor je het snel genoeg. Omgekeerd is dit niet het geval, vanwege het moederschap wellicht; ondanks het wijdverspreide geweld tegen vrouwen, femicide, die niet een gebrek aan eerbied impliceert, maar ten diepste angst verraadt, onmacht. De vermoorde vrouw is sterker dan de macho.

Mijn ex-geliefden heb ik niet verleid door middel van humor. Mijn eerste vriendin zag ik tijdens een introductieweekend op Ameland haar haar fatsoeneren terwijl ze in de spiegel keek en toen zei ik: 'Dat zit wel goed, hoor.' Ik weet niet of er een knipoog aan te pas kwam, vermoedelijk niet. Mijn tweede vriendin verleidde ik door haar in de besneeuwde heuvels aan de voet van de Italiaanse Alpen met vaste hand te leiden. Vervolgens werd het noodzakelijk, zo bleek, om humor in te zetten, dat ook het wapen van de verliezer is. Ik ben hardnekkig geweest, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat de woestijn mijn werkterrein is. Niet ontoevallig noemde een Italiaanse student me eens tijdens de warme maaltijd een kameel. 

Voordat ik finaal uitgelachen word even wat onbekende feiten: in vergelijking met rundvlees is kamelenvlees zuiverder, lichter van kleur en zoeter van smaak. Niet dat ik mezelf in de aanbieding wil gooien, integendeel, dat is een gepasseerd station - al is schrijven an sich jezelf aanbieden - maar om in de woestijn te overleven moet je jezelf af en toe aanprijzen om jezelf moed in te spreken, het vol te houden. Hardop, ook al weet je dat je een roepende bent in de woestijn - hier komt geen kip. Hardop praten zonder dat er iemand anders is, kan een teken van waanzin zijn of juist een manier om haar op een afstand te houden. Hoe dan ook, de toevallige passant kan erom lachen of zich ermee troosten. 

Overigens weet ik niet of het uithoudingsvermogen van iemand die zich niet in de woestijn bevindt minder op de proef wordt gesteld. En de bewoonde wereld kent vele fata morgana's, maar oases zijn er moeilijker te vinden. Basta, vergelijking is de dood, overleven voor de uitzonderingen, om niet te zeggen zonderlingen, is de ogen strak gericht houden op de opdracht die hun is gegeven, het vaste punt aan de horizon.