Slagroomtaart

Gisterochtend werd ik wakker en het sneeuwde. Vanuit mijn zolderkamer keek ik uit over de daken en torenspitsjes van Praag en natuurlijk maakte zich een blijdschap van mij meester. Een sprookje. Robert Walser (1878-1956) heeft in romans en verhalen prachtig over de sneeuw geschreven, hijzelf stierf op eerste kerstdag op een wandeling in de sneeuw. Buitengekomen vroeg ik me af waar de fascinatie toch vandaan komt. Vanwege de kindertijd ben je geneigd te zeggen, maar dat is een cirkelredenering, waarom is het kind geïnteresseerd? De uitgebreide mogelijkheid tot spel misschien; waar eerst de woonkamer, en zeker in de winter, een speelplek is, wordt opeens overal, het lijkt wel de hele wereld, een plek om te spelen. De winter is opeens niet vijandig, zij wordt tot bondgenoot, een koude deken ter compensatie van de kou, als een belofte van het voorjaar. De volwassenen herinneren zich hun kindertijd en worden vertederd, getroost, opeens hebben ze weer iets gemeenschappelijks gekregen met onbekenden waar ze zich niet meer bewust van waren, een beetje zoals covid, maar dan op de onschuldige manier. De witheid van de sneeuw lijkt de puurheid te onderstrepen. Overigens, hoe magisch de sneeuw is, hoe zij herinnert aan wat we hebben verloren, illustreert Citizen Kane. Door herinneringen aan de kindertijd kunnen volwassenen zich voorstellen, al is het maar voor even, dat de wereld een slagroomtaart is die zij kunnen opeten in plaats van dat hij hén verorbert. 

(foto: Jan Hus op het Oude Stadsplein, in 1415 veroordeeld tot de brandstapel)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

End of story

Afbeelding
Onlangs kwam mijn lieve zus even boven bij me om een ovenschaal af te geven. ‘Ik heb al je blogjes met plezier gelezen,’ zei ze bij de deur, ‘maar die laatste, die is bij ons rondgegaan, daar wilden we het nog met je over hebben.’ Daar sta je dan: de schrijver die aanklaagt als aangeklaagde, de ovenschaal klaar om in de oven geschoven te worden, met het zwaard van Damocles boven je hoofd, en toch een beetje in je ijdelheid gestreeld omdat mensen, ook al komen ze uit je omgeving, zich iets aantrekken van wat je schrijft, al is plezier natuurlijk beter. ‘Het is zo zonde dat het daar eindigt,’ en ze pakte haar telefoon erbij, ‘en dan met zo'n doodshoofd.’ Ze liet me het Mexicaanse masker zien. Ik houd van doodshoofden en maskers, ook van Mexico, al ben ik er nooit geweest, maar die smaak is niet universeel. Ik verdedigde me door te zeggen dat ik met een hart in mijn handen aankwam en dat sommigen het pakten, op de grond gooiden en vertrapten. Dat is me al zo vaak overkomen, door het l...
Read more »

Macht

Afbeelding
Sinds ik meedeelde dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, buitelden sommige mensen in mijn omgeving zich over elkaar om hun bemoeizuchtige, brutale en soms ronduit onfatsoenlijke mening te geven op de, ik geef het toe, toch wat gecompliceerde situatie. Doorgaans vrouwen, maar ik bedoel daar verder niets mee, ze kunnen het waarschijnlijk niet helpen. Hoe dan ook, het was een fout om in mijn enthousiasme pril geluk te delen en gezien de reacties heb ik de betrokkenen laten weten dat ik niets meer zal zeggen over mijn liefdesleven, wat ook zal gelden voor eventuele liefdes in de toekomst.  Twee dames meldden op basis van - ja wat eigenlijk, hun eigen gevoel wellicht - met zoveel woorden dat ik met niets anders meer bezig was. Zelfs als, dan bepaal ik zelf nog wel even waar ik me allemaal mee bezighoud, en is er ergens een handboek dat voorschrijft hoelang je je bezig bent met de liefde? Anderhalf uur per dag? 25 minuten? Als de kinderen naar bed zijn? Tijdgebrek is dus niet de red...
Read more »

Perspectief

Afbeelding
Het blijft toch een fascinerend programma, dat Lang Leve de Liefde. Mooiste uitspraak: 'Het is geen Lang Leve de Friendzone.' Gisteren was er een botte, gluiperige Hagenees die zichzelf heel wat vond en tekeer ging omdat de dame zei dat vertrouwen verdiend moest worden en dat er sprake kon zijn van argwaan. Maar even het volgende, al een paar keer heb ik bij de introductievideo gehoord: 'Ja, het moet wel iemand zijn met wie ik over straat kan.' Laat deze zin, dit perspectief, deze levensopvatting, even goed tot u doordringen. En vraagt u zich vervolgens ook, gewoon uit empathie, af met wie u níet over straat wilt. Wees niet moralistisch, want het gaat hier om de waarheid. Rolstoel? Uitgerekte oorlellen? Allemaal geen probleem, ik bedoel dus als antwoord.
Read more »