Manic pixie dream girl

Naar aanleiding van een recente bijdrage vroeg iemand: ‘Is ergheid een lelijk woord?’ Er zijn misschien mooiere woorden denkbaar, maar 'ergheid' is al meteen in het nadeel aangezien lelijkheid in het woord besloten lijkt te liggen. Immers, wat erg is, kan ook als lelijk worden opgevat, in esthetische of ethische zin. Misschien moeten we dus mildheid betrachten? Aangaande esthetiek, net als lelijke mensen kunnen lelijke woorden mooier worden naarmate je ze langer beschouwt, afgezien van je eigen verschijning wellicht. De ethische omstandigheden kunnen ook positieve invloed uitoefenen, zelfs op de esthetiek, als je weet hebt van wat een woord allemaal heeft moeten dragen. 

In De Filmkrant (maart 2022) staat een artikel van Basje Boer over de vergelijking tussen de vrouwelijke hoofdpersonen in Licorice Pizza en The Worst Person in the World, het gaat in feite over de eerlijkheid van deze films, een goed uitgangspunt, want kunst gaat paradoxalerwijs over eerlijkheid, beter gezegd oprechtheid, kunst is oprecht veinzen, en eerlijkheidshalve beschrijft Boer in ‘disclaimers’ haar eigen mogelijke vooroordelen. In het stuk staat een mij onbekend woord centraal – goed, het is een woord bestaande uit meer delen – namelijk manic pixie dream girl, de thinking man’s bimbo. Het zou een cliché zijn waarmee de ‘jongetjes-romantiek ons opscheepte’, ‘het soort romantiek waarbij alleen het eigen perspectief roze kleurt’. De manic pixie dream girl ‘is nooit de hoofdpersoon en altijd de love interest; ze heeft in plaats van een persoonlijkheid een verzameling eigenaardigheden; ze is even sexy als silly; ze zou complex zijn maar we zien niet waarom,’ aldus Boer. (Over welke films gaat het hier precies?) 

Nu ben ik niet zo van de Engelse woorden als het niet echt hoeft, maar ik kon niet helpen om verliefd te worden op het onvertaalbare manic pixie dream girl, het woord maar ook het ‘personage’. En als ik een vrouw was, dan zou ik heel graag een manic pixie dream girl willen zijn, zoveel interessanter dan de 'uitgewerkte' personages. Wat? Ben ik voor de lezer nu al niet een verzameling eigenaardigheden? (Is een mens voor de ander niet überhaupt een verzameling eigenaardigheden?) En een thinking man’s bimbo; wat ben ik anders dan iemand die zich vergooit aan mensen die in staat zijn om aan andere dingen kunnen denken dan aan huisje-boompje-beestje (kinderen) zodat ze zich aan mij en mijn gedachten – is er een verschil? – kunnen verlustigen. Sexy, silly, en complex: check. Waarom complex? Ja, dat is fantasie, daarvan kun je slechts dromen – sweet dreams. Maar het moet gezegd, om praktische redenen is dit personage gemakkelijker op papier te zetten dan op te voeren in wat in de wandelgangen realiteit wordt genoemd.

(RIP Kim Shattuck)