Jessica

Na Women in Trouble en Ultraworld nu met Jessica – an Incarnation voor de derde keer een toneelstuk van Susanne Kennedy gezien, in de Volksbühne in Berlijn vorige week zondag. Haar werk gaat in de kern over de perceptie van realiteit, dus wat realiteit is, een gecompliceerde kwestie omdat perceptie zelf natuurlijk ook bij de realiteit geschaard kan worden. Het theater van Kennedy is een laboratorium met dialogen die naast filosofisch ook absurd en geestig zijn (‘Where were you?’ ‘I was dead’), uitgesproken door acteurs die nagesynchroniseerd lijken. Kennedy vervreemdt hiermee niet alleen, maar maakt ook op ironische wijze Amerikaanse ‘nepheid’ belachelijk. Zo komt er in Jessica – an Incarnation een Amerikaanse podcast voorbij waarin Jessica, een soort profeet, wordt geïnterviewd door een joviale presentator die het duidelijk lekker luchtig wil houden. De sets van Kennedy’s stukken zijn, hoewel een waar spektakel, tegelijkertijd een omlijsting waarvan het niet duidelijk of ze nu echt of schijn is. Aan het begin zegt Jessica dat we in ‘donkere tijden vol met kwaad’ leven, dat ‘we allemaal atheïsten zijn’, en dat ze bezig was met ‘geheim werk om een dode god te vernieuwen’. Om die vernieuwing tot stand te brengen bepleit ze wedergeboorte via de herinnering van vergeten gebeurtenissen, de draad van Ariadne om de wereld achter de wereld (terug) te vinden, de wereld achter de simulatie. Is Jessica een reïncarnatie van Christus in een woestijn gelardeerd met technologie? Ze doet zelfs dezelfde uitspraken, misschien gewoon een kopie. De duivel schijnt een hacker te zijn.

Gisteren zag ik toevallig bij Shownieuws dat Maxime Meiland ten huwelijk is gevraagd door haar vriend genaamd Leroy. Eerst was het aanzoek gedaan, vervolgens werd het aanzoek voor de (sociale) media vastgelegd, ergens in de duinen bij Noordwijk. Hij blijft toch cameraman, zei men vergoelijkend aan tafel. Frits Huffnagel merkte op dat ze de lijn ook vast konden houden: ‘Misschien eerst trouwen en het daarna nog een keer doen voor de opnames.’ Een ongemakkelijke stilte volgde, het moest romantisch blijven volgens de anderen.
Eerder schreef ik over de Vrienden van Satan live. Maxime en Leroy, wederom satanisten van het zuiverste bloed, dat wil zeggen aanhangers van de wereld van de schijn. Ze zijn niet de enigen in een wereld waarin wij allemaal atheïsten en nihilisten zijn, maar laten we bidden dat we alles wat wij dagelijks tot ons nemen goed verteren om de schijn van de werkelijkheid, het afval van de waarheid, te kunnen scheiden. Een lastige taak soms, het schouwen, misschien zelfs een opdracht om een dode god te vernieuwen - door en in onszelf. Voor degenen die verblind zijn door schijn is ontlasting de weg, waarheid en het leven.