Meer vis(jes)

Gisteren zag ik bij M. Joost Oomen die er zijn nieuwe boek, Visjes, aan het promoten was. Voorheen in de kunsten bestonden er authentieke gekken die niet gek zijn, maar nu is alles zoals bekend marketing. Oomen schijnt, zo hoorde ik uit betrouwbare bron, echt te zijn zoals hij zich voordoet, een aanstellerig jongetje met boordevol fantasie, terwijl ik elke keer dat ik hem zie denk, dit zaakje stinkt, je bent een poseur, je melkt een karaktertrekje uit, wat de opmerking van een oudere bevriende kunstenaar in herinnering brengt: 'Je moet iets vinden en dat uitspelen.' Niets tegen poseurs, maar dan moet je het spel wel goed uitspelen. In de manier waarop Van der Linden hem interviewde was het alsof ze werkelijk een kleuter of iemand met een 'verstandelijke beperking' tegenover zich te hebben. Enfin, ik geloof dus niet in het blije kind Joost Oomen, ik geloof in de rücksichtsloze marketingman Oomen. Of ik geloof in de schrijver moet nog worden bepaald. Wat hij voorlas, voorspelde weinig goeds en ik hoop ook niet dat hij de vissen daadwerkelijk heeft lastiggevallen met eigen werk. Je vangt ze, roostert ze en eet ze op, maar je gaat ze niet martelen met je creatieve ideetje. Een neef van me zei eens over de bioloog Freek Vonk: 'Waarom laat hij die beesten niet gewoon met rust?' Een goede vraag. Maar ik zal Visjes een kans geven om te zien of de kleine vissen de grote vissen opeten. Sicilië gaat me aan het hart.