De Romantische Klik

Gisteren was het in de VS  Inane Answering Message Day , Absurde Antwoordapparaatberichtendag, een dag bedoeld om de standaard welkomstboodschap van je voicemail of antwoordapparaat - ik wist niet dat ze nog bestonden; wel de voicemail natuurlijk, al maak ikzelf er geen gebruik van - te veranderen in een leukere tekst dan 'Hallo, ik ben er even niet. Spreek je bericht in na de piep.' Het is de bedoeling om deze dag op een antwoordapparaat of voicemail een zo lang mogelijk, 'nutteloos', flauw, absurd bericht achter te laten. Waarom niet een hele week, zou ik zeggen - misschien dat ik er een instel voor altijd - en daarom roep ik de bezoekers van  De Romantische Klik  op om me deze week welkomstboodschappen toe te sturen. De leukste inzending wordt hier uiteraard geplaatst en de winnaar ontvangt een bibliofiele uitgave van mijn hand, in feite ook een lang bericht op het antwoordapparaat van een ex. Is niet al het geschrevene een tekst op een antwoordapparaat? Is God het e

Ik heb ontdekt dat ik een fetisj heb. Ja sorry, het is misschien iets futiels, maar toch was het een gedenkwaardig moment. Iedereen heeft immers een fetisj – soms loop ik door de straten en vraag me bij iedereen af van welke fetisj sprake is – nu hoor ik er misschien een beetje bij. Gisteravond bij Op1 ging het over onder andere de woningmarkt en Linda maar ook over alternatieve vormen van liefde, fysiek en emotioneel. Volgens een antropoloog die een paar jaar alles eigenhandig heeft onderzocht waren de poppen geen succes. Ze had Nick gehuurd van 1,40m, kaal aangeleverd. Dat hielp niet: ‘Alsof je naast een lijk ging liggen.’ Eigenlijk leken de poppen me oud nieuws, maar er waren relatiepillen om een verliefd gevoel te krijgen of om verliefd te blijven – haar huis stond er op een gegeven moment mee vol – ook niet je-van-het, veelal een veroorzaker van hoofdpijn. Een seksuoloog zei dat er meer met andere samenleefvormen zoals polyamorie wordt geëxperimenteerd, maar dat monogamie en huisj

Gisterochtend moest ik bloed laten prikken in de praktijk in de Aristotelesstraat in Rotterdam-Lombardijen. Terwijl ik erheen wandelde, besefte ik hoe juist het is dat ik aan de rand van deze stad woon, zoals Anton Valens een boekje schreef getiteld Ik wilde naar de rand van Beijing . Overigens, pas op de avond van de dag dat Profane verlichting was verschenen, realiseerde ik me ineens dat hij het niet meer kon lezen.  In de wachtruimte zaten wat oudere mannen en er stond een nummertjesapparaat. Een man had dat niet gezien en ik gaf hem, sympathiek als ik ben, mijn nummertje. ‘Die was er vorige keer niet,’ zei hij.  Vervolgens kwamen er met tussenpozen een oude verwilderde man op een scootmobiel, een oude kale man met bloeddoorlopen ogen en een strompelende man binnen.  Zwijgend wachtten we en toen gebeurde het, ‘ Conga ’ van Gloria Estefan and Miami Sound Machine kwam op de radio, vrij hard. Staande in de wachtruimte keek ik rond en zag neer op de onbeweeglijke, oude, grauwe mannen i

Vandaag is het Gedichtendag, het begin van de Poëzieweek , die als thema ‘natuur’ heeft. Het is ook de internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust. Een beetje ongelukkig zou je kunnen denken, deze samenloop van omstandigheden, maar vaak en vooral bij dit soort aangelegenheden geldt wellicht: het is zoals het is. En gaat het bij de Holocaust niet om de menselijke natuur? Hoe dan ook, om beide dagen gestand te doen hierbij een gedicht van Hugo Sonnenschein (1889-1953) uit zijn Schritte des Todes – Traumgedichte , gedichten geschreven in Auschwitz – eigenlijk is de naam Sonnenschein al een natuurgedicht op zich. Vorspruch Wie aus dem dürren Fels, berührt vom Stabe des Propheten, der helle Strahl der Quelle bricht, so blühte mir aus Sterbensqual und Lebensnöten in grauer Wand die Mauerblume: das Gedicht Dem Herrn sei Dank, dass Er aus mir im Traume spricht mit Liedern und Gesängen und Gebeten.  Het gaat me even om de eerste strofe. Zoals de staf van de profeten uit de dorre steen de

Toevallig zag ik op het Jeugdjournaal dat het Spookslot, een van de oudste attracties van de Efteling, zal worden gesloopt. Te weinig bezoekers. Op de Nederlandse kermissen vind je in tegenstelling tot het buitenland ook niet zo snel een spookhuis meer. Betreurenswaardig, ik kan me weinig van Spookslot herinneren, maar er is niets romantischer dan een spookhuis. Uiteraard denken we aan 'Tunnel of Love' van the Groovie Ghoulies: 'That haunted house was our tunnel of love.' Een teken aan de wand wat betreft de toch al deplorabele staat van de romantiek in Nederland.

Interview met Marjolijn van Heemstra, Stadsdichter van Amsterdam, tevens ruimtevaartjournalist, in de PS van de week , de weekendbijlage van Het Parool. Ze wil graag een totale verduistering van de stad ‘en dat we dan allemaal omhoog kijken.’ Een mooi, romantisch idee; wie houdt er niet van de sterren? Als je de sterren niet meer mooi kunt vinden, zit je wellicht aan de grond: ‘You told me to look at the sky. Look at all those stars, look at how goddamn ugly the stars are,’ zingt Alkaline Trio . Van Heemstra acht het project echter moeilijk te realiseren, ‘maar dat we daar dan met z’n allen staan. We kijken naar de maan, naar de sterren, daar en hier verbonden. We ademen in, we ademen uit – het toppunt van mijn stadsdichterschap.’ Hier is de heldere hemel toch ineens enigszins troebel geworden. Ze verklaart vervolgens dat ze eigenlijk nog steeds het gevoel heeft conflictbemiddelaar te moeten worden met schrijven en theater als ‘zijpad’ en dan zegt ze te willen gaan schrijven ‘over de

Meer muziek, en het zal niet de laatste keer zijn, want muziek rijmt op romantiek. Meat Loaf (1947-2022) is overleden. Ik herinner me nog goed hoe ik onder de indruk was van de muziek en clip van 'I'd Do Anything for Love (But I Won't Do That) op MTV aan het begin van de jaren negentig. Toen ik het een maand of wat toevallig weer afspeelde op Spotify - de herinnering aan MTV maakt nostalgisch - vroeg ik me wat 'but I won't do that' inhoudt; als twaalfjarige lette ik meer op de muziek, de sensationele clip, en sensationeel is hij in zijn vette theatraliteit nog steeds. Wat precies zou diegene niet doen voor de liefde? Er blijkt nogal wat discussie te zijn geweest wat Meat Loaf bedoelde. Dat maakt de zin ook zo goed misschien, voor het eendimensionale sentiment kunnen we terecht bij de Vrienden van Satan Live . Is het samenwonen? Zijn haar afknippen? Meegaan naar zwangerschapsgymnastiek? Ik wil het allemaal niet weten, ik lees erin dat de ik-persoon alles zou doen

Naar aanleiding van de soap – het is toch niet meer dan dat – rond The Voice  even het volgende. Vorig jaar werd ik kort geïnterviewd voor de VPRO Gids over mijn televisiekijkgedrag. Overigens werd zonder te overleggen in het interviewtje geknipt en geplakt – zong Pete Doherty van The Libertines niet ‘You're like a journalist, no you can’t cut and paste and twist’? – maar dat terzijde. Ik zei toen dat The Voice natuurlijk verschrikkelijk is - commerciële troep in plaats van ziel - maar dat ik fan ben van Ali B. Nog steeds, en zeker als het tribunaal van de publieke opinie zijn werk voortzet, ook al gaat het om The Voice , dus er is wel enige Schadenfreude, ik geef het toe. Echter, toen ik vorige week bij Beau een uitzending zag van de Vrienden van Amstel Live met Maan en Nick & Simon die ‘Ome Jan’ ten gehore brachten, dacht ik waarom er niet omwille van de esthetiek ook een tribunaal voor alle deelnemende artiesten ingesteld zou moeten worden. Danny Vera, van wie ik hoop dat

Mijn meest recente testen waren rond oud en nieuw in Baden-Württemberg, waar een streng testbeleid is. Ik heb erover gedicht, zelfs twee keer. Grofweg zijn er twee typen dichters: zij die over een spuug- en neustest dichten en zij die daar niet over menen te moeten dichten. Het zal geen verbazing wekken bij degenen die mijn werk een beetje kennen dat ik tot de eerste soort behoor. En als je eentje over het thema hebt gemaakt, smaakt dat naar meer. Deze test vond plaats in de Johanneskerk, samen met mijn zus. Misschien bijgeloof, maar voor iemand met een naam als ik toch een beetje een thuiswedstrijd. Er waren twee testhokjes en ik werd door een jongeman naar het linker hokje gedirigeerd. Overigens, afgelopen week bij mijn booster-prik, een verschrikkelijk woord, moest ik in de Ahoy een route volgen waarbij GGD-medewerkers me telkens de goede kant op wezen. Er kwam geen einde aan, het leek alof ik werd voorgeleid aan een maffiabaas met allemaal veiligheidsringen net als in Le conseguenz

Vanmiddag liep ik met een vriend naar de patatkraam Pitstop hier in Rotterdam-Lombardijen om een patatje te gaan eten. 'Ik ben eigenlijk nooit ziek geworden van frituur,' zei hij. 'Wel van een Valentijnsdiner in een chic hotel in Londen met mijn ex, de française. We hadden een T-bonesteak. Ik houd helemaal niet van Valentijn, al die commercie, maar dan doe je dat een keer en dan hang je de hele nacht met z'n tweeën om en om boven het toilet.' De patatkraam kwam in het vizier. Ook ik kon me niet herinneren ooit ziek te zijn geworden van gefrituurd eten. 'Volgens mij was het het toetje, crème brûlée met frambozensaus of zoiets.' Kortom, als bij een romantisch avondje de kans aanzienlijk is dat de nacht samen wordt doorgebracht, dan adviseert De Romantische Klik  de snackbar of fastfood, en zeker als je elkaar net kent. Om het zekere voor het onzekere te nemen, maar denk ook aan wat misschien wel het lijflied van deze site is 'Oh, oh, I Love Her So' van

Heerlijke vrouw, Imme Dros. Niks geen romantiek erbij slepen om het kind aan het lezen te krijgen. Andere werelden ontdekken, de geschiedenis induiken, razend spannend, nee gewoon keiharde cash als het niet wil. Omkoping. Voor haar tweeling, dat altijd aan het spelen was maar niet las, en voor 'een van mijn kleindochters die niet genoeg las, heb ik ook betaald,' vertelt ze in Nieuwsuur .  'Hoezo betaald?' vraagt de interviewer verbaasd. 'Ik betaal ze,' zegt Dros zonder blikken of blozen. 'Ik zei, voor elk boek geef ik je vijf euro. Tegen mijn kleindochter. Nou, dat liep aardig op.' Een 'simpele raad' van Dros, klik  hier  (van 5:10 tot 6:30).

Tijdens een kaasfondue in Den Haag praat ik met een dame en een heer over de Zwitserse versie van  Boer zoekt vrouw genaamd Bauer, ledig, sucht...  De Zwitserse boeren schijnen minder te leuteren, aldus de dame aan tafel, een Zwitserse van oorsprong. Hun capaciteiten om zich verbaal te uiten zijn ook gewoon wat beperkter. Ze vertelt over een boer van wie een vrouw had gezegd dat ze dacht dat het niets zou worden, maar toen gingen opeens alle registers open en organiseerde hij allemaal lieve dingen voor haar. De vonk sprong over.  'Hij toonde zijn liefde door te doen, dat is toch prachtig?' zegt ze. 'Zijn de Zwitsers eigenlijk romantisch?' vraag ik. Een lachje. 'De Zwitsers zijn serieus, er zit altijd een serieus kantje aan. Brieven, dat soort dingen,' zegt ze. 'Volhardend?'  'Absoluut, ik was eens een paar dagen op studiereis en mijn ex, in wie ik helemaal niets zag, was erachter gekomen op welke dag ik zou terugkomen, maar niet met welke vlucht. To

Toen ik een vriend van me in Praag inlichtte dat er in de nieuwe Souvislosti een bijdrage van mij staat, schreef hij terug: 'Steeds meer denk ik dat jouw natuurlijke habitat hier in Bohemen is. Het leven hier is eenvoudig en soms absurd. Ook word je met rust gelaten; er komen geen colportagevrouwen aan de deur.'  Ik denk dat hij gelijk heeft. In de zomer van 2022 gaat de nachttrein naar Praag weer rijden.

Het is al dagen aan het misten en als de mist over de stad hangt, sta ik hier zoals iedere trouwhartige Rotterdammer vaak voor het raam zeggende: 'A foggy day in Rotterdam.' Pure meditatie, probeer het eens. Men kan desgewenst Rotterdam vervangen door Amsterdam of Zwolle, maar om het werkelijk te doorleven zal men naar de Maasstad moeten afreizen. A FOGGY DAY IN ROTTERDAM Je kent het wel: een middag wachten tot het gaat misten. Wachten tot het donker wordt. Of avond wordt. Hij (ik heb het over hem) kijkt, ziet lege bussen die koppig starten, de stad in – op zoek naar meer mist? Stemmen van mensen. Oproer? Bijval? Hij herkent ze, de stemmen. De mensen kent hij niet – nooit gekend. Je kent het wel: pijnlijk nauwkeurig kan hij je zeggen (maar hij doet het niet): ‘Nu gaat de telefoon.’ En dan gaat de telefoon. De angst dit aan te voelen. En de angst (nog groter) zich na tien, elf juiste voorspellingen te vergissen. De mist is binnen. Reeds zijn de radiatoren verkild. Hij trekt zijn

Afgelopen zaterdag was ik aanwezig aan de Waterweg bij Maassluis bij de besloten presentatie van mijn nieuwe bundel, Profane verlichting . Het was koud en grijs. 

Gisteren, Epifanie, op de uitgeverij (Lebowski) om te toasten op de verschijning van mijn nieuwe bundel, Profane verlichting . We spraken onder andere over mokken met teckels erop, het nemen van een (vrijwillig) celibatair jaar en Wes Anderson - in die volgorde. Later die avond onmoette ik in Amsterdam-Osdorp schoonmaker/columnist Tuğrul Çirakoğlu (zie Frisse Kater ) om hem het eerste exemplaar te overhandigen, hij komt voor in een van de gedichten. 'Mijn vrouw houdt van poëzie,' zegt hij. Ik waarschuw hem, want het is 'Rotterdamse poëzie' dus verhalend, uit het leven gegrepen, soms letterlijk, maar gelukkig houdt ze daar juist van. Vlak voor het opnemen van het filmpje van de overhandiging zegt Tuğrul: 'Ik had eigenlijk iets anders aan moeten trekken.' De kordate dame die bezig was met een verhuizing en door Tuğrul voor het opnemen is geronseld zegt: 'Ga maar niet voor het afval staan.' Ik mag een poet of trash zijn, ook ik verplaats me zonder protest.

Een artikel gisteren in Het Parool over flirten met een mondkapje op. Sabine Rabbe geeft er workshops over: ondanks de omstandigheden 'gaat het erom dat we naar elkaar blijven kijken, spelen en verbinding blijven zoeken.' Dan vertelt ze dat je niet alleen je ogen maar ook je mimiek en wenkbrauwen in moet zetten, je hele lichaam. 'Beweeg je meer naar voren en wijzen je voeten richting de persoon met wie je contact maakt, dan is dat een teken van interesse.' Een onderdeel van de workshop is 'Kies je Kapje', want dat moet matchen met je outfit. 'Zie het bezoek aan de supermarkt als het uitje van de dag. Trek je mooiste kleren aan, maak je ogen op, verzorg je wenkbrauwen, blijf lekker ruiken.'  Flirten is überhaupt niet echt aan mij besteed, maar ik stelde me even voor dat ik in de supermarkt zou gaan flirten met een mondkapje op. Het kwam neer op de ogen uit een stomme film. Denk slapstick, maar zie ook het volgende filmpje (van 19:10 tot 21:40). Merk op d

  Gisteren bij het doornemen van de kranten kwam ik in Het Parool van 31 december jl. een recensie tegen van Hans Renders over de nieuwe biografie van Magritte. Aan het einde ervan wordt melding gemaakt van het grote trauma in zijn leven: de zelfmoord van zijn moeder. Met een doek over haar hoofd werd ze in het riviertje de Samber gevonden waarin ze was gesprongen, vermoedelijk vanwege liefdesverdriet om Magrittes vader.  Renders verwijst naar twee versies van Les Amants, waarop twee mensen doeken over hun hoofd hebben. Alleen de versie met de hoofden naar de kijker gericht werd afgedrukt in de krant, maar kijk eens naar de andere, bovenstaande. Zou dit de Romantische Klik zijn waar men de mond vol van heeft? Ik vrees van wel - jullie?

Afgelopen zondagavond laat in Freiburg had ik met een man mee naar huis gekund, maar voor homoseksualiteit is het wat mij betreft nog te vroeg in 2022. Hoe dan ook, ooit kwam ik in Leiden op een muur deze uitspraak van Kurt Cobain tegen: 'I'm not gay, but I wish I were - just to piss off the homophobes.' Amen.

Vandaag is het de Dag van je Ex, in 2014 ingesteld door nrc next , een dag 'waarop je je ex in het zonnetje zet' omdat hij/zij uit je leven is verdwenen, terwijl hij/zij veel voor je heeft betekend. 'Laat je ex vandaag weten wat je waardeerde, welke herinnering je koestert, wat je van hem/haar hebt geleerd.' Dit gaat wel een beetje uit van het perspectief van degene die de relatie heeft verbroken. Hoe dan ook een aardig initiatief. Met mijn eerste ex heb ik nog gematigd vriendschappelijk contact, maar aan mijn tweede - vandaag droeg ik toevallig een groene wollen trui die ze me heeft gegeven - zou ik dit liedje willen sturen. 

Later op de avond liep ik op de Augustinerplatz in Freiburg langs twee meisjes die op een trappetje aan het kletsen waren met een jongen. De meisjes spraken Spaans. Een meisje keek ik aan. Ik had er misschien zo tussen geklikt kunnen worden, maar ik liep stevig door.

Weer  good vibrations . Dit keer 's middags in de Döner König te Waldkirch. Een kleine Turkse dame,  al  wat ouder, met een zwarte paardenstaart. Stralende ogen. En heerlijke kebab. Ik moest denken aan de vrouwenverslinder Guy de Maupassant, die op latere leeftijd steeds meer de kant koos voor de zogeheten oude vrijsters. 

  In de heerlijke Hausbrauerei Feierling in Freiburg waren er gisteren  good vibrations tussen mij en een serveerster met zwart haar en mooie ogen, maar het bedienend personeel heeft met iedereen een klik, de klik van de portemonnee wel te verstaan, dus hoewel ik mijn beste beentje voorzette, heb ik er verder geen werk van gemaakt. Anders is het einde zoek, ik weet hoe zoiets afloopt.